CURSISTEN AAN HET WOORD

Dansles?

“Wie van u heeft zich opgegeven?”, vraagt de dansleraar. Hij heet Hugo. Van de ongeveer 10 danskoppels steken 10 vrouwen de vinger op. “Hmm”, zegt hij betekenisvol. “En wie moesten er mee?”, vervolgt hij pijnlijk. En 10 mannen steken schuchter ook een vinger op.

En zo start de dansles.

“1, 2 en zij sluit zij achter en en zij sluit naast.” En binnen vijf minuten dansen we de Quick step. En hup daar gaat de muziek erbij. ’t Is net echt. De dames glunderen en wij, arme jongens, zweten vooral. “Waar zijn we aan begonnen” en “Hoe kon dit zover komen? “, denk ik nog. Dan gaat het meteen over een heel andere boeg. “ Eén, twee, drie, één, twee, drie “ Lijkt simpel, gewoon Engelse wals, drie tellen vooraf, maar met welke voet begon het ook weer?

En dan is het pauze. Lotgenotencontact, zullen we maar zeggen.

Deze start was toch een “life changing event”. En nu drie jaar later dansen we nog steeds en met heel erg veel plezier. Hugo, maar ook Hennie, Marjolein, Ineke en Jolien geven het nog steeds niet op en hebben er gewoon onmundig schik in, om ons te leren dansen. En met het clubje hebben we er een hele leuke avond in de week bij. We dansen al wel twintig dansen geloof ik. Gewoon beregezellig en ook nog in beweging. Wat wil een mens nog meer?

Ja dansles!